spóźnieni na swój świt

spóźnieni na swój świt.



oni nie myślą

nie mowią

oni tylko czują...



wielbią wypukłości

wyszukują wgłębień

w zaciśniętych zmysłach

rodzą, umierają.



w drżeniu ust, kolan

nie szukają słów.

same mówią usta

językiem kochanków...

ciągnące się po ciele

aż do stóp

w zaciśniętym prześcieradle.



i pomysleć że czas

dał im taką porę

świt...

powrót do rzeczywistości

autor

*Hippie*

Dodano: 2007-03-18 20:47:28

Ten wiersz przeczytano 644 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie