Spóźnione światło

Plus i minus to jedyne co widzę....

Proszę o mały skrawek samotności
Gdzie myśli natłok w jednej zbiorę chwili
I stawię czoła wszechstronnej wrogości
Pochowam duszę, którą mi zabili

Dołek niewielki, płytką przecież była
Na dłoń głęboki, starczy w zupełności
Nic nie znacząca, kiedy jeszcze żyła
Ktoś bajkę cedził o nieśmiertelności

Wiem już, że słowa te to zwykłe kłamstwa
Puste, byleby dźwiękiem słyszane
Świat już jest pełen zazdrości i chamstwa
Wszystkie duszyczki w sobie zakochane

Jedni w swym życiu cel mają przed sobą
I nic innego nie widzą na drodze
Drudzy swe życie zaczynają codzień
Nie myśląc nic o jutrzejszej trwodze

Na niebo patrząc, widzę chmur tysiące
Przez nie maleńki promień się przeciska
Gdy się przebije przez ściany kłebiące
Na krótką chwilę chwałą nieba błyska

Lecz nawet promyk duszę mą omijał
Świecił gdzieś obok, jakby się obraził
Światła nie rzucił, gdy świat mnie zabijał
Duszę mą zranioną, na śmierć pozostawił

Gdy się znów pojawił, na niebie wysoko
Chmur wtedy nie było, nie musiał wybierać
Padł wtem na mą duszę i zamknięte oko
Czemu nie oświetlił, gdy ją ktoś wydzierał?

Światłem swoim duszy mojej nie ożywi
Łzy nad moim grobem żadnej nie uroni
Czasu zawziętego drogi nie zakrzywi
Mnie ten nigdy już nie będzie gonił

... ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem

autor

Ress

Napisany: 2007-06-07 Dodano: 2007-06-08 17:52:10

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie