Sprzeciw płonący

Udał się na rynek, tuż obok Kościoła,
W plecaku miał łańcuch, by czegoś dokonać,
Czy chciał kogoś bić?, czy kogoś pokonać?

Tak chciał on walczyć, z rosyjskim milczeniem,
Na temat pewnej sprawy, co od dawna drzemie,
Pogrzebana w ziemi, na wschodzie "rosyjskim",

Którą zaś większość, nazwała "Katyńskim",
Bo jakżeby inaczej, nazwać ów ich czyny?
Strzały w tył głowy, bezduszne "maszyny"

Bo czyż umarli, mają prawo mówić?
Są oni cichymi, uczestnikami tamtego zdarzenia,
Które miało zostać zawsze tajemnicą,

Przykuł więc się do hydrantu, z łańcucha pomocą,
Zaczął krzyczeć o tym, co miał w swojej głowie,
O sprawie Katyńskiej, o nieznanym grobie,

Gdy ludzie patrzyli, spokojnie na niego,
Niczym na człowieka "psychicznie chorego",
Co nie wie co mówi, nie może mieć racji,

Lecz on nie był chory, tylko we frustracji,
Nie widział postępów, tamtej swojej akcji,
Wyjął więc z plecaka butelkę, z przezroczystym płynem,

Polał swoje ciało, tym cudownym „czynem”,
Który w połączeniu, z iskrą "nadziei",
Dał mu to czego pragnął, prawdziwych „płomieni”...

Płonął żywym ogniem, był niczym pochodnia,
Dla władzy ów czyn, był nazwany "zbrodnia"
A dla reszty ludzi, był on czynem wielkim,

Bo czy każdy, z nas byłby w stanie,
Swoje życie zwęglić?

autor

kura998

Napisany: 2008-10-12 Dodano: 2008-10-12 21:00:40

Ten wiersz przeczytano 683 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie