Srebrne oczy

....::::~~~~~::::....

Siedzi i płacze,
codzień z tego samego powodu.
Z nikim nie mieszka,
do nikogo nie dzwoni,
przed ludźmi ucieka.
Wieczorem gdy cisza gęstnieje,
pisze wiersze
o miłości, szczęściu
o muzyce i pięknej petce
o namiętnej miłości
i trudnym rozstaniu.
Błękitnym piórem kreśli na kartce papieru ogromne zamki,
piękne oczy i długie warkocze.
Czasem gdy przychodzi listonosz uśmiecha się delikatnie
i patrzy przenikliwie nań
swymi srebrnymi oczami,
a on odchodzi, bo gdyby tak dłużej...
...on ma przecież żonę, dzieci...
Czasem nawet zapomina
zostawić list lub rachunek,
a ona płacze,
płacze nad własnym losem.
Kiedy oeszła nikt się nie dziwił.
Tylko listonosz jakoś pomutniał,
był blady i ciągle zmęczony.
W końcu żył jej spojżeniem,
spojżeniem pełnych głębi księżycowych oczu...

:~I

autor

Maciejka

Dodano: 2005-05-02 20:53:56

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie