Stadium psychiki - Sonet I

Siedzę na krześle, myślę..., szlocham...,
Ociężałą głowę podpieram,
Między marzeniami się motam,
Złoty deszcz z twarzy ocieram.

I wciąż szlocham, trwale, nieustannie,
Jak ptak bez skrzydeł promienności -
Idę doliną znamienności
Co świat mój okrywa starannie...

Dlaczego błądzę tak w nadziei?
Która lśni w promieniach deszczu,
A wygasa w barwie bieli...

Czemu gdy radość serce nieci
Uciekam w krainę przeszkód?
I czekam..., aż beztroska uleci...

autor

MAx

Dodano: 2005-11-17 22:20:24

Ten wiersz przeczytano 722 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie