Staję się.

Na imię mi Cisza-
zaglądam więc w ludzkie sny,
i do pustych pukam domów,
czasem też samotnie jem śniadanie.

Jestem Samotność,
którą czujesz każdym porem,
z którą sypiasz i z którą na
zapadniętej budzisz się piersi.

Zwą mnie Litość
lecz umiem mordować
i z godności grabić. Zwą mnie
litość-wraz z ostatnim tchnieniem.

Wołają na mnie Słabość,
lecz stąpam po kamieniach
ludzkich słów, rzewnie płaczę,
pod maską z kości kryje twarz.

Mówią o mnie Miłość
choć nikomu nie podaję ręki,
zapominam też wybaczać,
czasem tylko sprawiedliwa jestem.

Chcą bym była Nadzieją,
gdy mnie samej wiatru
w skrzydłach brak i gdy,
w szklanym oku łzy wyschły.

Lecz ja, gdy umrę będę Prochem,
lekkim na wietrze Popiołem-
nieraz nazwą mnie Ścierwem,
dla innych będę Klatką z Białej Kości…

autor

Merenwen

Napisany: 2008-02-24 Dodano: 2008-02-24 23:59:45

Ten wiersz przeczytano 648 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie