Stan błogości
Światło księżyca sączyło się między
gałęziami,
kiedy nasze uczucia kwitły w najlepsze.
Niespełna pół godziny zostało do rana,
zanim
przebudzone niebo zaspane oczy przetrze,
a ja nie mam ochoty opuszczać twoich
ramion,
wciąż mi ciebie za mało; pragnę więcej.
autor
_wena_
Dodano: 2017-09-21 13:06:01
Ten wiersz przeczytano 3041 razy
Oddanych głosów: 80
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (96)
W kilku słowach oddany nastrój przecudnej nocy,
zakochania, bliskości.
Pozdrawiam i słoneczko przesyłam.
Urzekłaś :)
Masz rację, loka :)))
I nie opuszczaj,robota nie zając,nie
ucieknie.Pozdrawiam serdecznie.
Bardzo ładnie zmysłowo - można się rozmarzyć
Pozdrawiam Weno
w błogim stanie błogie dusze a tu do roboty wstawać
muszę ech ta proza...
jak uczucia kwitną to wszystko w
porządku...pozdrawiam...
A kto by chciał opuszczać kochające ramiona :)
pozdrawiam :)
To już jest nas dwie :)
Nie powiem smacznego ;)
Mnie też... zjadłam Ł ;))
Zosiaczku, poniosło mnie :))))
myślę, że żadna kobieta nie chciałaby opuszczać ramion
ukochanego. Pięknie napisałaś
adnie. Aleś się rozpisała :)
Miłego dnia.
Też bym nie miała na to ochoty. Ładne rozmarzenie.
Pozdrawiam serdecznie :)
;)