stara kobieta

Ona siedzi na ławce w parku.
Stara kobieta....
Otaczające ją drzewa też są stare.
Płoną teraz czerwienią jesieni....
Tak, to ona.
Kobieta, której usta, kiedyś rozpalone, umierają jak liście spadające z drzew.
Stara kobieta...
Nie. Nie jest sama.
Życie było dla niej łaskawe.
Siedzi z nią młody mężczyzna.
Jej starość go obchodzi.
Czy jego łzy, po śmierci starej kobiety, będą prawdziwsze od tych wylewanych przez innych ?
Czy śmierć potraktuje jako kolejny etap, kiedy ona odejdzie.
Stara kobieta....
Ciekawe, czy ma jeszcze jakieś sny,
i czy w swoich myślach ciągnie za sobą trumnę na wózku
po drodze usłanej miękkim dywanem obumarłych liści,
i czy widzi koniec?
Skraj lasu.
Tam, gdzie są już tylko łąki.
Pastwiska obiecane....

autor

bobbeber

Napisany: 2012-03-10 Dodano: 2014-11-17 19:32:00

Ten wiersz przeczytano 788 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie