Stare drzewo

I po co samo tu stoisz?
Czy jesteś komuś potrzebne?
Zgiń! Uschnij! Czego się boisz?
Lecz ono mówi nie zwiędnę!


Przeżyłem straszliwe grzmoty i burze
I dni suszy bez końca
Przy mnie ginęły królewskie róże
Wschodziły, gasły też słońca.


Korzenie me wrosły w te ziemię
Korona pnie się gdzie światło
Gdzie gwiazdy wędrują po niebie
Tam światło ze świtem ich blakło.


Wszystko przemija, wszystko się zmienia
Wszechświat, planety i gwiazdy
Tylko drzewo uporem istnienia
Zaprzecza słowom tej prawdy.

autor

Random hero

Napisany: 2006-02-26 Dodano: 2007-03-05 08:36:38

Ten wiersz przeczytano 749 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie