Starość

Z czasem przemija wszystko-najszybciej życie
Pamietam jak brnelam przed siebie
Twarz mialam świecącą radoscią, dziś?
Jest ona wypełniona bólem
Pamietam jak czekałam na pierwsze poważne wrażenia
Teraz pamieć stanowi dla mnie uciażenie
Dziś człowiek zdrowy, jutro pozostanie po nas tylko proch
Kości gruchocza, głos drży
Siegając po kubek z kawą, nie panując nad bezwładnością wylewamy na siebie całą zawartość
Nie możemy nic na to poradzić
Cofamy sie w rozwoju, malejąc wciąż
Ruch? Przecież kiedyś tak sprawny-dziś?
Krok zrobić bardzo chce lecz do łóżka coś przykuwa mnie
Ta choroba, męczy mnie!
Z niecierpliwością czekam na śmierć!

autor

Mroczna

Dodano: 2006-01-25 12:12:17

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie