Starość

Taka prawda i takie życie, zresztą każde pokolenie w
swojej kolejności. Tylko mi się udało przeżyć swoich
dzieci, ciężko postawić jakiś znak równania, jak
będzie dalej - pokaże los...pozdrawiam

starość to sztuka spojrzenia na nią, trzeba sobie
wytłumaczyć że trzeba wiele szczęścia ażeby jej
dożyć-wtedy będzie przyjacielem a nie utrapieniem!

słów-powtórzenie. na szczęście starość nie spada na
ludzi nagle, idzie małymi kroczkami, z roku na rok
człowiek rejestruje ubytek sił, kłopoty z pamięcią,
myśleniem. wydaje mi się, że trudniej dzieciom
zaakceptować starość ich rodziców, niż rodzicom- swoje
starzenie się.a może należy postawić między nimi znak
równości...pozdrawiam@