Starzec

Do "V"

Zbliż się koniec, czuje już ducha
Szepce mi czułe słówka do ucha
Nęci i wabi, wizją radosną
Chciałbym go wpuścić, obawy rosną

A może wiosna coś jednak zmieni
Może się żywot marny odmieni
Obawy rosną i bul się wzmaga
Żadne lekarstwo mi nie pomaga

Butelka pusta i ziele tajemne
Bul i tęsknota, wciąż są niezmienne
Każdy poranek, codziennie, od nowa
Zabija mą dusze, pęka mi głowa

Jak długo jeszcze będę to znosić
W końcu mi przyjdzie wszystkich przeprosić
Tak jak to robią dusze złamane
Opuszczę swe ciało, samotnie nad ranem

autor

wisła

Dodano: 2006-04-29 10:45:39

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie