starzec na wygnaniu

Starzec na wygnaniu
Leżę już na łożu mając wiele lat
Lecz łoże to obce tęsknotą pokryte
Leżę i myślę że ojczyzny kwiat
Rozkwita i płonie rośnie coraz wyżej
Gdzie oko sokoła dostrzec go nie może
A jednak czuję że jest to tu bliżej
Bo przecierz dom mój to nie tylko ziemia
To także sny tam kierowane nocą
Chłodną straszliwie dziś dla mej duszy
I myśli moje lecące wraz z ptakiem
Myśli tęsknoty do swojego domu
Nie mogę już słuchać głosu tęsknoty
Wołającą o powrót przeraźliwym tonem
Teraz już wiem co znaczy odejść
I żegnać się na zawsze
Ze swym własnym domem
Nie pojmie tego nigdy
Ten kto zostać mógł tam
Lecz tylko taki który odejść musiał

Dariusz Bęś

autor

poeta33

Dodano: 2008-05-26 13:01:00

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie