Statek.

Odnoszę takie wrażenie, że nie zabrałem się na statek,
Który płynął w przyszłość.
A przecież nawet się spakowałem,
Zabierając ze sobą wszystkie bagaże życia.
Na portowym brzegu, rozglądam się dookoła.
I o dziwo, jestem sam.
To okropne uczucie spóźnić się w pojedynkę.
Opadły mi ręce, a przecież tak się starałem.
I nie wiem ile czekać mi przyjdzie.
Bo z drzwi od bosmanki ktoś zdarł rozkład odpłynięć.
Tymczasem usiądę sobie na portowej ławce,
Popatrzę na zachód słońca,
Na zachód słońca, jak na zachodzącą nadzieję rejsu w nieznane.

autor

Piotr Azja

Dodano: 2006-08-30 21:13:37

Ten wiersz przeczytano 404 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie