Statek-widmo na Zatoce Gdańskiej

Noc. Szliśmy na silniku. Mgła gęsta jak syrop
I szczypty romantyzmu w tym rejsie nie było.
Flauta nam na powiekach ciążyła jak kamień
A załoga myślała: tu już nic się nie stanie.

Jedna „szafa” za drugą, ciasno jak cholera
I jedziesz tak po omacku, aż złość w tobie wzbiera
Wilgoć się wlewa za kołnierz, palce drętwieją na sterze
- W piękno przygody na morzu od dzisiaj nie wierzę!

Lecz cóż to?! Na trawersie mgła rozrzedza się nagle
I w perłowej poświacie białe widać żagle!
Fregata, jak sen piękna, pełnym wiatrem płynie
A tyle w niej dumnej gracji, co w młodej dziewczynie.

Szczypię się z całej siły – toż być to nie może!
Zasnąć na wachcie przy sterze – to straszne, mój Boże!
Lecz kątem oka widzę, jak reszta załogi
Zamiera, oniemiała z zachwytu i trwogi.

Co się nam tu przydarza? Chyba cud prawdziwy!
Statek-widmo na kursie! Żaglowiec jak żywy.
W olinowaniu wiatr gwiżdże, woda szumi pod kilem
A księżyc w kilwaterze odmierza za milą milę.

W srebrzystoszarym świetle biel żagli razi oczy
Co robisz tutaj fregato, na Zatoce wśród nocy?
Jakie burze i wiatry obraz twój tu przywiały
Jakie ludzkie tęsknoty w żagli szaty ubrały?

Wyniosła, niema i piękna, jak ptak wolności i światła
Nieuchwytna jak gwiazda, co z nieboskłonu spadła
Zabierz mnie na swój pokład, pod swe żagle schowaj
Bym więcej już nie musiała pośród mgły żeglować.

Zatoka Gdańska 1974, na pokładzie Aresa

autor

antanika

Dodano: 2007-07-23 09:41:17

Ten wiersz przeczytano 725 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie