Sted – pamięci śmierci...

Spadałem coraz niżej, spadałem coraz głębiej
Napotykałem na swojej drodze upiory nocy
Dusze czyśćcowe płakały prosząc o modlitwę
Spadałem coraz głębiej, tonąłem w ciemnościach

Rozpędzony elektrowóz potrzaskał moje ciało
Pogruchotane kości liczyło wychodzące słońce
Maszynista wybiegł i stanął nad człowiekiem-nikt
Klną, że to już drugi samobójca w tym tygodniu

Spadałem coraz niżej, spadałem coraz głębiej
Widziałem bramy Nieba, widziałem wrota Piekła
Spór o moją duszę toczyli Aniołowie i Diabli
Spadałem coraz głębiej trwoniąc swoją duszę

Umarł człowiek-nikt i zrodził się na nowo boleśnie
Leżałem i czułem życie, czułem ból ogromny
Wiedziałem, że żyję choć przed chwilą umarłem
Znalazłem się położony w łóżku szpitalnym

Zabrało mi Niebo, albo zabrało mi piekło
Wzięło Niebo, albo wzięło piekło zaliczkę
Odebrano mi palce cztery u prawicy mojej
Bez palców ciało jest lżejsze, dziwniejsze

Się wtedy zamieszkało i leczyło w szpitalu
Się odpoczęło, powróciło do Warszawy
Się postanowiło w sierpniowy dzień odejść
Się napisało parę słów, wersów ostatnich

Się sznur na szyi mocno zacisnęło
Się pogodziło ze światem ostatecznie
Się nie odeszło do Nieba, ani do Piekła
Się ujrzało raz jeszcze całą jaskrawość

Się zamieszkało na Cudnych Manowcach
Się zamieszkało z Michałem Kątnym
Się zamieszkało z Edmundem Szeruckim
Się zamieszkało z Jankiem Praderą

autor

K.K.F.J. Elvis

Dodano: 2008-04-25 08:31:42

Ten wiersz przeczytano 1217 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie