Stefan, wojna, choroba i śmierć

Krępy Stefcio wyszedł na scenę.
Zaczął grać.
On, przedwojenna gwiazda teatru.
Stefan- krępy, a jednak wielki.
Powiśle otrzeźwiało Stefcinkę,
życie teatralne kwitło.
Jedna chwila- wszystko runęło jak domek z kart.
Kaszel, krwioplucie- gruźlica.
Biedny był Stefcinek.
Mówić nie mógł, płakał...
I odszedł biedaczek- w sierpniu, w środku lata.
Wieczorem, i o poranku.
Pamiętam o tobie, Stefanku...

autor

Stefa1932

Napisany: 2017-05-15 Dodano: 2017-05-15 21:02:49

Ten wiersz przeczytano 705 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie