Sto lat samotności

Patrz w przyszłość i próbuj
W przyszłości zagościć
I próbuj samotnie
Na cmentarz iść w gości

I próbuj zajadle
Tchnąć w przyszłość marzenie
Wciąż wierząc, że przeszłość
Mieć może znaczenie

Bo gdy mija godzina pasji
I odchodzi wolno w cień
Zamiera serce miłością tchnące
Zasypia powoli w lodowej krypcie

A jeśli nie ma bogów
Któż cię w raju ugości
Jeśli są i tam trafisz
Któż ci tu będzie zazdrościł

Któż przypomni ci rysy twarzy kochanych
Albo inaczej odmierzy czas
Zwięźlej nieledwie
Nauczy inności legiony mas

Któż wtargany w rozterkę wytrwa szalony
Kto się uśmiechnie radośnie, gdy usłyszy dzwony
Bębniące zaciekle na przyjaciela zgon
W wymęczonym świecie obejmie tron

Tron strażniczy, potężny, zardzewiały za wiek
Czy odważysz się?!
Potrafisz ubrać szaty w kolory piekła
I pozostać aniołem
I ruszyć do Boga z wizytą w gości
Gdy minie twe własne
Sto lat samotności?!

autor

Vidar

Napisany: 2010-07-08 Dodano: 2011-03-09 16:59:13

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie