STOKROTKA

„ w człowieku wszystko powinno być piękne – twarz, ubranie, dusza, myśli...” Anton Czechow

W środku zimy na poduszce wyrosła stokrotka,
ot, taka – miniaturka nenufara w perliste rosie,
bosa, rozkoszna, słodka ... ,
oczy mrużyła niebieskie,
wargi rozdrgała,
za płacz się brała,
drżała...oj, drżała,

jak możesz, stokrotko!,
po śniegu biegać boso,
w maju, w maju – to co innego,
gdy wiosna rozsieje zioła, możesz hasać do woli,
wśród traw spijać, spijać rosy...

wobec płaczu na pokoje ją proszę,
częstuje lipową herbatą,
wróżę karierę w harcerskiej piosence,
ale ona nic... uskutecznia płacz,
więc ją ubieram w fatałaszki zeszłego sezonu,
wypisuję czek in blanco na zakup szpilek,
„ trza być w butach na weselu”.

Ps. Uniżenie proszę nie wysyłaj mi wirusów,
tudzież nie dzwoń do drzwi, o godzinie trzeciej jedenaście, w nocy.

autor

HANA

Dodano: 2007-03-15 18:53:32

Ten wiersz przeczytano 552 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Wesoły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie