Stosunek po transfiguracji

Stosunek po transfiguracji jest niemożliwy,
lekkość bytu na to nie pozwala,
unosząc jak piórko na wietrze wiotczejące ciało,
Nie pomoże pocieranie skostniałymi kończynami,
uśpionego nie pobudzisz.

Nic nie wskórają zlekceważone zmysły,
lepkie i mięciutkie jak cukrowa wata,
Sztywnego wyobraznią nie wskrzesisz,
gnije w grobie błogiego ja.

Wywalone suche jęzory
w zmanierowanych ekstazą twarzach
nakręconych na kołowrotkach oczach,
w przysiadzie albo na baczność,
druhny, druhowie,
bracia i siostry,
zmarszczena duchowo sekta,
mantrujący ja jestem bogiem, ty jesteś bogiem.

A co kiedy przypili ostatkiem sił mistycznych,
w nieruchomym ciele,
jak zejść z wysokości, kiedy schody prowadzą tylko do góry,
gdzie rozbrzmiewa krzyk, *miłość kocha się z miłością.

Czy jest nadzieja?
Może spaść z firmamentu,
rozbić skorupę naczynia,
pilnując by nigdy więcej nie skleił i napełnił go nieznajomy.

*Charles Manson

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2011-11-04 15:12:34

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Groteska Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie