Straceńcy

www.eveninger.net

Zagubieni w labiryncie umysłu
Drapiemy paznokciami ściany własnych myśli.
Mkniemy korytarzami urojeń
Trafiając raz po raz na ślepe zaułki nadziei,
Odbijamy się od podłóg i sufitów swych marzeń
I biegniemy na oślep między kolumnami wiary.
Pogrążeni w ciemności wymacujemy opuszkami palców
Delikatne rysy na śliskiej farbie własnej naiwności,
A łańcuch rozpaczy obręczami strachu ściska nasze gardła
Nie pozwalając płucom zaczerpnąć oddechu.
Ciężarem wspomnień i doświadczeń ciągnie nas ku ziemi.
Czołgamy się na kolanach żebrząc choć o jedną iskrę,
Bo pożar zdaje nam się już nieosiągalny
I płaczemy gorzko, a łzy spadają kryształami
Dzwoniąc krzykiem, gdy roztrzaskują się o kamienie.
To my...
Przegrani, wykorzystani, zdradzeni...
To my...
Straceńcy przez własne serca prowadzeni na szafot...

Grudzień '04 Z tomika "Słowa z pozoru łatwe"

autor

Marcin Wieczorek (Eveninger)

Dodano: 2008-06-19 01:09:52

Ten wiersz przeczytano 658 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie