Strach...

Nie wiem, co się ze mną dzieje...
mój umysł choruje.
Nie potrafię myśleć
a oczy nie zaznały jeszcze snu.

Siedzę w ciemnym pokoju
wciąż płacząc do ściany.
Od grzechu się lepiąc
wycieram łzy.

Nie mogę krzyczeć,
wołać o pomoc.
Boję się zbudzić
owocu głupoty.

Ręce mi się trzęsą.
Ostatkiem tchu żyję.
Trzymam w dłoni zimny nóż,
który boi się wejść.

"Coś na odwagę"
nie chce zadziałać.
Pot spływa po twarzy
- tacę wzrok...

i nie mogę odejść...

autor

wiszmasterka

Napisany: 2004-01-06 Dodano: 2005-02-24 08:00:49

Ten wiersz przeczytano 644 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie