Strach

Dla tych, którzy zrozumieją...

W jaskrawym świetle wreszcie słowa promienieją
Przez szkło powiększone oblicza bólu
Zastyga zsiniała dążność moja
W kłębach myśli parują drgnienia konwulsyjne
Jak szarpnięcia nagłe
Jak uderzenia silne
Zabrakło zachwytu szczypty mojej
Nad gwiazdą poranną co zbudzić mnie mogła
Umiera mileczenie na ustach proroka
Upada księżyc
Sto słońc w oczy mu zagląda
Niemożność dzika karmi mnie i głodzi
Nad sytość pustą
I głód uczonego
Wystawia lęki moje na ostrość potężną
I zbudzić się nie mogę
I zasnąć mi szkoda
Gdy tak odczytując grymas
W obliczu potężnym strachu się przeglądam

autor

toTylkoSen

Napisany: 2011-11-20 Dodano: 2011-11-22 10:08:39

Ten wiersz przeczytano 393 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie