Strach
Strach
Lecą myśli jak ptaki złociste
ku wodzie szmaragdowej przejrzystej,
lecą nie zatrzymując się na chwilę
podziwiając ziemię wszystkich ludzi.
Lecą myśli poprzez pola łąki zielone
ku górom skalistym pokrytych bielą
lecą nie zatrzymując się na chwilę
podziwiając ziemię nie tylko dla ludzi.
Lecą myśli jak orły w przestworzach
bez cienia swojej nadziei,
że lecą nie zatrzymując się na chwilę
by nie podziwiać z nieba
pustą bez ludzi ziemię...
25.04.2015 Mirosław Leszek Pęciak
Komentarze (1)
Strach ma wielkie oczy, szczególnie przed czymś bliżej
nieokreślonym. Dramatyczny obraz jawi się w końcówce
wiersza brrr, ale wiersz ciekawy. pozdrawiam :)