strach
gdzieś zaginęły młodości godziny
gdy skamieniały w miłosnym zachwycie
czując szalone swego serca bicie
myślą błądziłem w rozkoszy doliny
nie chcę wstępować w pamięci gościny
miłość swą sączą w słonecznym błękicie
żyję radosny na uczucia szczycie
wspomnienia kryje mglisty obłok siny
dziś dla mnie nie ma odludnych ustroni
czas i wspomnienie młodości mnie goni
samotność czeka w pamięci ukryta
na jedną chwilę tylko ją ugości
zgaszona dusza tęskni do miłości
rozpaczą strachem na strzępy rozbita
autor
Boik
Dodano: 2008-10-09 12:04:35
Ten wiersz przeczytano 1032 razy
Oddanych głosów: 36
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
No rzeczywiście Asnyk nam się objawił. Piękny, rzewny
sonet nam przedstawiłeś.
Forma rzeczywiście taka klasyczna i elegencka - pewnie
specjalnie dla podkreślenia i tak bardzo wymownego
wiersza. Pasuje.
piękny wiersz ,wszyscy tęsknimy ,kochamy ,na kogoś
czekamy .pozdrawiam ,jestem na tak
śliczny, melancholijny sonet, ubrany w bardzo ładne
metafory, wyrażony ciepłymi , pełnymi uczuć słowami.
Piękny wiersz,piękne metafory-super.
pełen melancholii, w bardzo eleganckiej formie...
jestem pod wrażeniem:)
Przepiękny sonet, jakby nie z naszej epoki. Przepiękne
rymy i doskonały rytm wiersza. Jestem zachwycony.
przez chwilę czułam, jakbym czytała Asnyka:)...w
ostatnim wersie "rozpaczom strachem na strzępy
rozbita" błąd, zmień na rozpaczą