STRACONE ZŁUDZENIA

Tak długo przecież, myśleć nie chciałem
o tym co miłość stworzył w tym świecie
o tym co sprawił, że żyć kiedyś chciałem
o tym co parł mnie stale przed siebie

Wiara moja nie była do Boga
może do ludzi, bardziej do siebie
chciałem żyć własną ścieżką nadziei
nadziei w miłość co kiedyś będzie

Może czasami pragnąłem więcej
uchwycić symbol, tak wielce odległy
złapać marzenia w szalonym pędzie
w codziennej walce, pieniądza potrzebie

Spotkałem miłość, szczęście, nadzieję
myślałem, że tak już na zawsze będzie
wierzyłem w tę miłość, lecz brakło mi wiary
jedynie wiara buduje szczęście

autor

lolek

Napisany: 2005-02-25 Dodano: 2005-03-17 12:05:48

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie