Strącony liść
Wraz z jesienną porą, upadł na ziemię liść
rozżalony,
wyblakły zielone żywe kolory.
Niepotrzebny, strącony z łoskotem, leży w
kałuży,
pobrudzony błotem.
A jeszcze rok temu, gdy tak pięknie
rozkwitał, przyjaciel z gałęzi obok wciąż o
radę pytał - jak burzę przetrzymać i
nawałnice, słońca spiekotę i mroźne
śnieżyce.
Dziś tak leżąc i więdnąc, o nic już nie
pytany, próbuje samotnie opatrzyć zadane
rany, zrozumieć czemu został odtrącony i z
taką łatwością w błoto rzucony.
Spogląda więc w górę, odpowiedź znajduje,
"przyjaciel" z kimś innym swe życie dzieli,
koniec bliskich więzi, wszystko diabli
wzięli.
...coś skończyło się bezpowrotnie...
autor
zapalka
Dodano: 2012-10-28 11:27:23
Ten wiersz przeczytano 478 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Obok listek jeszcze wisi
choć ogonek oberwany
dla asekuracji...
jeszcze linką obwiązany
Pozdrawiam serdecznie
Bywa i tylko pozostało przemyśleć, czy jest czego
żałować?
Drugi wers moim zdaniem wymaga dopieszczenia, bo
popatrz - albo przecinek przeszkadza, bo jak go nie
będzie, to odczyta się, że kolory zielone wyblakły. I
nie ma co dyskutować wyrzuć z tamtąd przecinek i ok.
Ładnie zobrazowana utrata koleżeństwa, bo przyjaźni
msz tak łatwo się nie zastępuje. Miłego dnia.