Straszliwy gniew Wulkanu

Do miasta napływają wstrząsające wieści
O straszliwym wulkanie zwanym Wezuwiuszem.
Matki mówią pacierze lub śpiewają pieśni.
Ukrywają bogactwa swoje patrycjusze...

Tylko żebrak spokojne w tym chaosie kroczy,
Idąc prosto przed siebie i na nic nie zważa.
Poprawił płaszcz dziurawy, kaptur wdział na oczy,
Odszedł. Nie było tudzież żadnego gospodarza.

A tymczasem Wezuwiusz śmiertelnym całunem
Kamieni i popiołów lud i miasto grzebie.
Próżna walka z tym piekłem- siłą czy rozumem.
Przeszedł zrobiwszy swoje. Czy zbudzi się-nie wiem?

Wszak w naturze, w człowieku, różne siły drzemią.
Kiedy, co je wyzwoli? Wciąż tego nie wiemy!
Raz wyzwalają miłość, kiedy indziej grzebią.
Tak więc w świecie chaosu miłości żyjemy!

2004

autor

rubin

Dodano: 2006-02-13 12:42:07

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie