Strata

Wszystko się psuje, powoli, skrycie
Wszystko się wali, nawet moje życie
Dosyć mam bólu i samotności
Dosyć mej krwi - a wszędzie kości
Kości tego, co już straciłem
Kości tego, o co nie walczyłem
Chce już stąd uciec, zostawić to
Co mnie zabija, całe to zło
Zło tego świata, ból, rozczarowanie
Nie mam już nic?zostało mi płakanie
Gorzkie łzy...łzy mojej duszy
Która tak płacze, że nie wiem czy się ruszy
To, co kiedyś tak kochałem
Co w sobie lubiałem, co podziwiałem
Co dalej robić ? tego nie wiem
Czy dalej płakać, może iść przed siebie
A może Śmierć ? jeszcze Ją mam
Mą stara przyjaciółkę, która dobrze znam
Nie! To i tak nie jest rozwiązanie
Musze żyć, stanąć przed wyzwaniem
Przez lód i ogień, iść przed świat
I wygrać wojnę trwająca od lat
Może wtedy ta sterta kości
Zniknie. Nie będzie nic. Oprócz wolności

autor

Alex343

Napisany: 2006-03-09 Dodano: 2012-05-15 22:13:44

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie