Strata…

Umarł syn jedyny, tragedia się stała,
ojca serce boli, matka zwariowała,
oczami martwymi wpatrzona przed siebie,
widzi go małego jak chodzi po niebie.

Na wieść o tej stracie nawet nie płakała,
tylko siadła w kącie cała skamieniała,
ojciec z bezsilności roztrzęsiony szalał,
co wpadło mu w ręce wokoło rozwalał.

W końcu zwiesił dłonie i po cichu szlochał,
teraz to zrozumiał jak go bardzo kochał,
ona zaś milcząca plecy przygarbiła
i z otwartych oczu gorzką łzę roniła.

Potem łzy ze źródeł strumieniem trysnęły,
zaciśnięte usta w klamrę słoną spięły,
a z łzami cierpienie powoli spływało
i obraz jej syna z przed oczu zmywało.

Jeszcze dzisiaj chociaż tak dawno to było,
jak mantrę powtarza wszystko się skończyło.
Chyba nic gorszego matki nie doznają,
jak to, że przed nimi dzieci umierają…

autor

M.N.

Napisany: 2017-06-28 Dodano: 2017-06-29 07:30:36

Ten wiersz przeczytano 923 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie