Strażak

W błocie i sadzy zabrudzone
ruszają na siły nieposkromione
barwą czerwoną opalane dłonie
odbierają ogniu jęki usidlone

Targają uczucia by nie zwlekać
i życie co nie może poczekać
tam jest potrzebny człowiek
co w każdym widzi człowieka

Ten żywioł wszystko ma za nic
brnie nie licząc się z kosztami
Kto przeżył taki żaru gorzel
nigdy zasnąć spokojnie nie może

A on też chce żyć i nie w chwale
być istnieć a ordery nie w pochwale
Patrzy na nowe koleje losu
Odciąć się od nich nie sposób

Nie jestem Stażakiem ani nigdy nie byłem. Podziwiam tych ludzi choć wiem że mają dużo wad. Stres z którym się borykają jest nie do opisania.

autor

Jolla

Napisany: 2009-08-17 Dodano: 2009-08-29 12:33:33

Ten wiersz przeczytano 804 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Toniczny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie