Strefa ciszy

"przyspieszony oddech
wyrównany łykiem miłości" - to kupuję, dobre:))
Lubię Twoje wiersze, pozdrawiam cieplutko w ten zimny
poranek.

"usta zanurzone w pucharze
piją spragnione marzenia" masz może do sprzedania taki
puchar? nie!! to może chociaż pucharek??

W życiu piękne są tylko chwile i dla nich warto żyć i
zachować je w pamięci. Dziękuję Karolu i cieplutko
pozdrawiam :)

Piękne wspomnienia do których się wraca i o które
należy dbać.

witaj, ładny, pełen radości i wiary, pełen optymizmu
wiesz. pozdrawiam.

Przeróbka

garść radości...
widoczna w roziskrzonych oczach...
przerywa strefę ciszy...

wydobywający się głos...
z głębi przestrzeni...
jak maleńki okruch szczęścia...
dotyka utęsknionej duszy...
w tańcu wiruje ziemia...
przerywając strefę ciszy...

ze snu obudzona nadzieja...
otwiera wspomnienia...
zamknięte na dnie serca...
nagle rozbłysło niebo gwiazdami...
przerywając strefę ciszy...

po raz kolejny...
pokonano odległość czasu...
spragnione usta zanurzone w pucharze...
spijają marzenia...
a otaczająca pustka wypełniła się...
przerywając strefę ciszy...

wyrównał się przyśpieszony oddech...
wystarczył łyk miłości...
aby magia wypowiadanych słów...
dotarła do miejsc wybranych...
chłodny powiew smutku...
ogrzany promieniami uśmiechu...
przerywa strefę ciszy...

Przepraszam, że pozwoliłam sobie, pozdrawiam :)

Witam. A jednak, mnie treść porusza. Pozdrawiam.

Autorze - pleciesz androny.

boimy się samotnosci, i boimy się
do tego przyznać.Potrzeba wtulenia
się w ciszę, każdemu się przyda.Pozdrawiam.

chwile wydarte samotności... takimi trzeba się cieszyć

...wydarte chwile z samotności...są pełne marzeń i
radości.. wiersz napisany w ciekawym
stylu...pozdrawiam

"wydarte chwile z samotności
aby wypełniały ciszę i nas sobą"
ładne zakończenie :)

"przyspieszony oddech
wyrównany łykiem miłości
magia wypowiadanych słów..." warto czasem pobyć w
takiej romantycznej ciszy

Ja już nawet nie wczytuję się w sens poszczególnych
zwrotów, obejmuję ogólny zarys...kosmos, fizyka i
serce, ale się poplątało

Na pewno nie jest to poezja - prędzej jakieś qui quo
pro - i to do takiego stopnia, że nie wiadomo czy się
śmiać, czy płakać.