Stukot ....

Szedł uśmiechnięty
smakujac każdy dżwięk
każdy krok..
wdzięczny że to może..

Tuż za rogiem
w przyulicznej kafejce
wybuch znajomego śmiechu
radosny..perlisty..

Pamięta Jej oczy..
zwłaszcza teraz
jak gwiazdy , jak płomień..
jak wszechświat..

Zatrzymał się wpół kroku
nie..nie może..nie powinien..
mógł jeszcze przed tym
co sie wydarzyło ,
chciał..

Teraz wie...kłamała
został ból..i wspomnienia..
twarze , milczenie..

Zawrócił..
tak ciężko teraz..
słona wilgoć na poliku..
i stukanie białej laski
o płytki ..
tyle pozostało
z marzeń..

autor

Moon

Dodano: 2007-07-09 18:32:06

Ten wiersz przeczytano 509 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie