Stukotki czasu
w uszach dudnią pociągi
odjazdy pożegnania
w stukotkach czasu wspomnienia ułożone
równiutko między tory unoszą smugę pary
przy hamowaniu
a z wychylonej przez okno twarzy
wylewa się bliskie kruche życie
autor
Mirabella
Dodano: 2016-03-01 13:27:39
Ten wiersz przeczytano 695 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (15)
stuk, stuk i tak coraz ciszej stuka życie, bo do celu
coraz bliżej...
Tak, życie jest nie tylko kruche ale jedno jedyne i
pielęgnujmy je jak małe dzieciątko i bądźmy dla siebie
dobrzy!
Te Twoje stukotki czasu Mirabello to jak mrugnięcia
powieką aż do ostatniego trzepotu. Bardzo refleksyjny
i pełen życiowych spostrzeżeń wiersz. Pozdrawiam
cieplutko na miłą nockę:-)
bardzo się podoba:)
Ciekawie i ładnie:)
Podoba mi się ten wiersz.:)
Podoba mi się.
stukotki:) i nic to, że dopełniaczówka;)
uroczy tytuł i jak zwykle zachwycają metafory -
piękne.
niesamowita metafora w dwóch ostatnich wersach, dla
mnie to bardzo smutna refleksja nad nieustającą utratą
dokonujemy wybór ,żeby w pełni docenić...
pozdrawiam :)
Zgadzam się z Kasią
Pozdrawiam:-)
Pociag pedzi i wiele takich twarzy pozostaje gdzies za
nami. Serdecznosci.
Kruche jak szkło.
na złączach szyn są przerwy dylatacyjne
dlatego pociągi rytmicznie stukoczą
kolejowe metafory brzmią rewelacyjnie
a para trakcji łzy wyciska oczom
bo życie biegnie jak pociąg po torze -
niestety "no way return ticket", mój Boże..
Ciekawa refleksja :} pozdrawiam