Stumpy

Naturalna skrobanka, pozornie łaskocze
kilometry marchewkowych skał,
nietrwała materia rozbudowana
wysiłkiem wodzów Arizony,
opalona słoneczkiem na 2000 volt,
rozdmuchana odświeżającym oddechem
z gumą powietrza.

Wzgórza mają oczy
na łatwopalne miasteczko,
mini Rio czeka na brawa.
Lucyferyczny burmistrz onanista
lubi to robić przy świetle.
Trzęsie okolicą jego Banda skubańców.
Pod sierścią nie widać czy to ludzie na kopytach.
Sfora poluje,
łowi trupie główki pod język.
Puste makówki, nafta w żyłach zamiast krwi, popęd, napęd, zbrodnie bez kary.

Na prawo patrz, pracownicy ochrony.
Szeryf daltonista, pijak śliski
od spluwaczki, trubadur z pikniku country.
Stumpy bierze to na siebie,
harmonijka klei się do ust.
księżyc chowa się za skórą niedźwiedzia,
wschodzi żółty ząb na spieczonych ustach.
Nie mają żadnych szans,
poniżeni nas nie obronią?

Trupi jad z fluorem cieknie z kranu,
bez pamięci o grobie, gniją zamordowani.
Nieśmiertelnych ze zdjęciem kozła w portfelu zabić się nie da,
bez końca zrywają sznur na szyi.
Legion stoi u drzwi,
Stumpy zaprasza, katuje sucharem,
Szeryf na kolanach kulom się nie kłania,
trubadur i zapluty czytają wstęp
Ewangelii Jana,
strzelają najcelniej,
co łotr usłyszał przed śmiercią?

Tłuste kratery nieczynne do odwołania.
rzeka Kolorado przebija kanion na wylot,
oczyszcza nerki z kamieni,
układa ścieżki Danieli.
Żebro Adama otwiera się dla dziewicy.
Kobiety, które usunęły znowu rodzą
na cześć rozchmurzonego Stampiego.

autor

pro-gnostyk

Napisany: 2017-07-14 Dodano: 2017-07-14 14:31:35

Ten wiersz przeczytano 1051 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie