Styczniowe stokrotki

Coś się przyrodzie potentegowało
Wiewiórkom i misiom spać się odechciało.
Słonko ciepłe świeci choć stycznia połowa,
W lesie przed grzybiarzem maślaczek się chowa!

Pąki forsycji niebezpiecznie nabrzmiały,
Jakby za chwilę eksplodować miały!
A pod moim balkonem, gdzie niziutki płotek-
Zamiast śniegu - rozkwitł dywan ze stokrotek!

Widok to prześliczny choć dziwny, przyznaję
Bo stokrotka jak świat światem, kojarzy się z majem.
Teraz jeszcze trzeba by wraz z wichurami
Miłości nawiało. Niech pobędzie z nami!

Dzięki Waszej cierpliwości Doczekalam tej radości! Moi Drodzy! Dzięki Wam Dziś zielone piórko mam! A już byłam zniechęcona I tak bardzo zniesmaczona Że pragnęłam wszystko rzucić, By już nigdy tu nie wrócić ... Nie brak między nami różnych orientacji, Nie da się uniknąć przykrych sytuacji. Między nami są frustraci i złośliwcy, Są smutni i weseli, samotni, szczęśliwcy. Ale ta błękitna strona Jakimiś fluidami jest zakażona! Przyciąga do siebie jak magnes opiłki, Jak chłód do gorąca, jak Bońka do piłki! Jestem jak trybik w tej wielkiej machinie, Jak klaun, jak komik w przysmutnawym kinie. Sama jestem wesołkiem więc Was chcę rozśmieszać, Popolitykować, powkurzać a potem pocieszać! Dziękuję :-)

autor

Krystyna

Napisany: 2007-01-17 Dodano: 2007-01-18 00:02:46

Ten wiersz przeczytano 768 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie