Subtelne dłonie kobiety

Subtelne dłonie kobiety

Mgłą okryta łąka jesienią- liryczna serca mego poezjo
Trawy gdzieniegdzie pożółkłe – zielone odrosną wiosną
Kwiaty o kształtach , jakby obraz nieskończony
Nie ma ich uroczego piękna , zapachów, nie biją konwalii dzwony

Nie ma barw tęczowych w koszulkowej w krasie
Rozpierzchły się motyle ,znikły trele muzyki ptasiej
W ogrodzie gdzie było tak nie dawno oszałamiająco
Deszczu krople udają świerszcza, wiatr liście strąca, jest śpiąco

Pozostał kwiat samotnik, w strugach deszczu omywany
Widzi mnie i się raduje, że dla Ciebie dziewczyno zostanie zerwany
Jest szary, jak dnie porannego odchodzącego lata,
Stoi na grządce , jak żołnierz , salutuje mi do dacha

Jest piękny w sobie , ma jeszcze wiele z wiosennej podniety
Jego kształty, są delikatne , subtelne, jak dłonie pięknej kobiety

Nie ma nic piękniejszego, jak ich czuły dotyk,, ciepłe jej ciało
Z surowego piękna wykształci piękno które kiedyś uleciało
Cudowna dłoń kobiety , w miłości wloty, czułość wielka
Przyjmij dziewczyno z moich rąk kwiat , na nim z deszczu jeszcze kropelka.

Autor:knipser
2010 09 03

Opiewać piękno pąka kwiatu w kobiecych dłoniach niesie się ku niebu piękno jak po bezkresnych błoniach

autor

slonzok

Napisany: 2010-09-03 Dodano: 2010-10-22 06:54:27

Ten wiersz przeczytano 827 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie