Sumienie

Siedzę sama w pustym pokoju
A ono wciąż nie daje mi spokoju
Choć wie że czasu nie cofnę
Wciąż wchodzi otwartym oknem
A ja choć okno zamykam
Ono znów mi się wymyka
Juz nie wiem co robić mam
Może powinnam wrócić tam
Lub pozostać na swoim miejscu
I dusić to wszystko w sercu
Nie mogę tak dalej żyć
Bo moje serce przestanie bić
To wszystko jego wina
Ja nie jestem niczemu winna
To właśnie moje sumienie
Jest ze mną zawsze
i nie wie co to zrozumienie
Nie opuszcza mnie nawet na krok
Nawet gdy chowam się w gęsty mrok
Ono już nigdy nie da mi spokoju
A ja już nigdy nie wyjdę z mojego pokoju
Chyba że nadejdzie śmierć
Bo ona moją przyjaciółką jest
Przygarnie mnie do siebie
A ja już nie zaznam spokoju w niebie

autor

angelika7525

Dodano: 2008-04-28 20:12:14

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie