Sumienie

OStatnio widziałem sumienie podobne do czegoś na kształt małego lisa,
włóczyło się po wzgórzach doliny zapomnienia.
spłoszone taktownym ruchem kłamstwa, powoli wspinało się na szczyt góry.
Niepewnym krokiem u kresu drogi podeszło do drzewa prawdy,
zawstydzone w odosobnieniu bojaźliwie zgrzytałlo zębami.
Ukryło sie w cieniu wielkiego dębu wbijając nieswiadomie szpony w jego korę.
Wstyd i strach podeszły je od tyłu, szyderczym śmiechem gnębiąc je wyraźnie,
powolnym nieśmiałym ruchem wspinało się na konary,
lecz drzewo z pomocą wiatru sprawiedliwości zatrząsło się potężnie.
Po chwili zrzuciło Hańbiące je sumienie,
pochwyciło je korzeniami delikatnie unosząc w góre by je reszta osądziła.
Po dość szybkich oględzinach, wyrok był już w gotowości,
dopadł biedne sumienie nakazawszy wygnać je z doliny zapomnienia w bezkres samotności.

autor

Samotny:(

Dodano: 2012-06-06 00:52:41

Ten wiersz przeczytano 960 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Toniczny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie