Sweter.

Sweter z ludzkich kłamstw pleciony,
wełniane grzechy na drutach owinięte.
Staruszka siedząca na bujanym fotelu,
to ona, ta sama.. nasza Matka Ziemia.
Odplątuje supły, utworzone z win człowieczeństwa.
I robi sweter, ciepły o szarej barwie.
Ten kolor, co zwany jest barwą rzeczywistości.
Na jej pomarszczonej twarzy, wciąż widnieje uśmiech.
Dlaczego? Skoro świat stał się taki podły?

autor

Poecia

Napisany: 2009-12-04 Dodano: 2009-12-04 13:57:27

Ten wiersz przeczytano 653 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie