SWETEREK

Mówi babcia do swej wnuczki
Robi przy tym sweter z włóczki
Co to za dzisiejsza moda
Mi to nawet słów już szkoda

Wszystko krótkie, wszystko ciasne
Wnuczka mówi: babciu, jasne
Mam ubierać się na miarę
Wole umrzeć z tym zamiarem

Babcia mówi: trzeba gustu
Nie eksponuj ty tak biustu
I ten pępek schowaj wreszcie
Nie pokazuj się tak w mieście

Ale babciu! To jest zmora
Chyba jutro będę chora
Tak wyrzekła wnuczka gniewnie
Nie odwiedzi jej już pewnie

Jak wyrzekłam tak się stało
Żeby tego było mało
Babcia pocztą śle sweterek
Idzie on na poniewierek

Za rok cały wnuczka wraca
Babcia ją po głowie maca
A ta chlipie, płacze skrycie
Jakie smutne moje życie!

Tak krzyknęła wnuczka babci
Ta podała ciepłych kapci
Zapytała: co się stało?
Co cię złego tak spotkało?

Babcia z troski tak pytała
Wnuczka smutno dalej stała
Lecz wyrzekła babci słowa:
Babcia to jest mądra głowa

Byłam z chłopcem na zabawie
Dziś go już nawet nie strawię
Bo mnie macał gdzie nie trzeba
Mówił że jego potrzeba

Ja mu rękę wykręciłam
W pupę dałam, wywróciłam
Mówił, że ja jestem łatwa
Że pobujam się jak tratwa

Wiem, że wzrokiem przyciągałam
Myśli różne wywołałam
Krótkim i ciaśniutkim strojem
Ludzi wokół mnie jak rojem

Babcia nić do ręki wzięła
Nowy sweter szyć zaczęła
Teraz to ty mądra wnuczka
Wychowała cię nauczka

autor

Takowa

Dodano: 2006-02-21 07:34:12

Ten wiersz przeczytano 4125 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie