Świadomie

W nowej złości, każdego dnia się odradzam
Pod ciepłym uśmiechem, gotowa BRAĆ z życia.

I DAWAĆ to co potrzebne, czego wymagają
To co należy, bo słuszne i ŁADNE

Zgubiłam, lekkość, świeżość i GŁĘBIĘ
Brodzę w płytkich rzekach, a tak pełna uczuć

Teraz mam życie jasne i piękne
Lepsze niż większość, w krainie bez smutku

A tam smutek był mi Przyjacielem
Stwarzał mnie bym czuła się wyjątkowa

Tu miłość, cudowny dom, wielkie szczęście
Jasne światło w sercu, zamiast ciemnej plamy

A dusza jakby zupełnie jałowa, klasyczna
Wzorowa, na miarę potrzeb uszyta

Dałam się włożyć w gotową formę
Co rzeźbi myśli i układa w głowie

DoRoSłAm
I funkcjonuje szczęśliwie, choć
NIE szczęśliwa.

autor

Solve

Napisany: 2013-12-03 Dodano: 2014-11-17 12:39:57

Ten wiersz przeczytano 565 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie