Świat.

Przed ołtarzem własnego sumienia
w odleglości od świateł i cienia
mój strach
którego nie widzi już nikt..

nie ma prawd i nie ma godności
w paranoji chorej miłości
towarzyszem
do końca mych dni..

nie znam dnia i nie znam godziny
kiedy los osądzi za czyny
Bóg sam
powie już dość..

słowa blade otarte złudzeniem
niby człowiek a jednak kamieniem
mój gniew
pusty jak szkło..

schizofrenia wycieka przez palce
setki myśli którymi gardze
mój płacz
którego nie słyszy już nikt..

drogi kręte usłane cierniami
wiara którą nazwali łzami
i ja
wśród spojrzeń stu..


Dawid.

OCEAN@interia.eu

autor

Kruchy

Dodano: 2011-08-27 12:40:33

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie