Świat w karbonie

W świecie gadów i trującej atmosfery
W morzu protozwierząt, pożółkłego życia
Tkwił jak kolec duch proroczy
Siła zdolna w światy trochę pyłu wtłoczyć

Wyobraź sobie ląd, sam niezmierzony
A przecież jest częścią niezmierzonej całości
A całość jest ledwie roztoczem na ciele Boga
A Bóg sam w sobie czci
Niezmierzone proporcje
Nieskończoności

Prawda życia, tkliwa i rozwlekła
Prawda skryta, pognębiona gwiezdnym blaskiem
Utkała sieci lodowe i czeka i modli się
By pył znad gwiazd
Także mógł dostać
Dar poznania Absolutu

Krętą ścieżką w morze łez
Nurkuje Bóg
Starszą wersją świata krwi
Rodzi się pierwszy dinozaur
Chwali Posejdona
Jedna chwila i już kona
Potrzebuje krwi

autor

Vidar

Napisany: 2010-10-25 Dodano: 2010-11-09 20:44:34

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie