Świat pełen magii

Nie znam miejsc w których, mógłbym czuć się bezpieczniej
niż w zakamarkach domu, w którym wyrosłem.
Pokoje pełne westchnień tych którzy, dawno już odeszli,
szeptów i tajemnych kołysań, gdzie przez uchylone okna oddychało się całą mapą nieba, przecudnymi figurami chmur
i blaskiem księżyca.
Z tych okien uczyłem się świata.
Zaglądałem w bezwzględną, czarną noc, lepką od niespokojnych snów, która wyroiła z siebie wielki ogromny strach.
Jak dziki zwierz skradała się, wypełniając ciszą wszystkie lustra.
Dom sycił się porannymi barwami nieba, a miasto huczało
budząc się do życia.
Konie dzwoniły kopytami o błyszczący w słońcu bruk,
po rozkołysanych wodach ulic z łoskotem burzy,
przetaczały się ciężkie wozy, a z rozdziawionych ust domów wysypywali się ludzie.
Z mroków sieni wynurzali się wprost na jasne ulice.
Nalane twarze, wąskie blade oblicza, z resztkami snu
w kącikach oczu, sylwetki zgięte ciężarem życia,
sunęły po chodnikach w drodze po lepszy byt.
Niskie złociste popołudnia wisiały nad miastem,
napełniając powietrze migotliwym szelestem.
Zmarszczki na twarzach starych ludzi lśniły radością
odmładzając je na krótkie chwile.
Kocham domy, w których nawet w największe upały gości chłód, przez uchylone okna wpada rześkie powietrze,
a szum drzew kołysze dzieci do snu.

Świat jest pełen magii trzeba tylko ją dostrzec.

Manuel del Kiro

autor

Manuel del Kiro

Napisany: 2020-04-25 Dodano: 2020-04-26 09:13:22

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie