Świat realny znika gdzieś
Świat realny znika gdzieś
pod klawiszami,
gdy zaczynam mej poezji sączyć nuty
i tkam szal innością struktur malowany
kiedy w włóczkę ze słów wtapiam tekstu
druty.
Świat realny znika gdzieś
w zaułkach chwili,
gdy się snuje nicią wąską nietykalność,
wątła chwila się zatapia w sennej jawie,
kroczę wtedy suchą stopą w nierealność.
Świat realny znika gdzieś
za horyzontem,
gdy uciekam przed słonecznym blaskiem w
cienie,
aby ukryć przed spojrzeniem me pragnienie,
ludzi którzy zgniotą je pod buta
frontem.
autor
szuflada
Dodano: 2017-09-24 12:41:49
Ten wiersz przeczytano 580 razy
Oddanych głosów: 14
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Znam ten świat, znam ten ból. Pozdrawiam.
Naprawdę dobry wiersz, górna półka. szacun. pzdr
Dobrze mieć taki azyl i skrytkę przed światem realnym.
Czasami nawet trzeba się schować, żeby coś przemyśleć,
coś sobie poukładać. A czasami dobrze to pudełeczko
zamknąć i wrócić do świata. Problem w tym, że czasami
w tym pudełeczku można się zapomnieć :))
Po prostu - pięknie!
Dziękuję i pozdrawiam!
ważne żeby potem umieć się odnaleźć ;)
pozdrawiam serdecznie
Czasem trzeba się przed nim ukryć.
Podoba mi się
Pozdrawiam serdecznie :*)
oby za daleko nie odpłynąć!