Światło pamięci
W ten wieczór posępny światło
pamięci ma najwyższy płomień
jakby na fali uczuć gitary struny
grały starą muzykę wspomnień
Przekwitłe już i zwiędłe kwiaty
mgłami po polach gdzieś błądzą
żal młodości humor też marny
a wiatr gna nie wiedzieć dokąd
Wiem, że przeszłość nie znika
i zmienny bywa człowieka los
każdemu przecież lat przybywa
lecz „Nowe” przenika na
wskroś
I oto stary człowiek a głupi
świat chcę miłością zabarwić
rozmyśla marzy dzień i nocą
chciałby jak dawniej zatańczyć
A zamiast radosnej piosenki
rozstania żałość serce w szoku
tak wielu rówieśników odeszło
jak ptaki spłoszone w mroku
Komentarze (5)
dojrzały przemyslany wiersz
I Twój wiersz przeczytania dziś godny na tej stronie
w życiu już tak jest, że nie tylko radosne piosenki,
ale i smutne pieśni...nie raz i nie dwa przekonałam
się o tym...sama prawda w Twoim wierszu...i poruszył
mnie bardzo...
na afali uczuc gitara gra muzyke wspomnien.Piekny
wiersz i dobre metafory.
Bardzo piękny i mądry wiersz! Widać z niego duży bagaż
doświadczeń autorki i wielką mądrość!