W światłości grzyb

Ujrzeliście w światłości grzyb, drzewa życia,
wysoko nad głowami zamigotała jak ognie świętego Elma,
by spadając zmienić się w rozpaloną lawę,
czerninę z anielskiej misy.
Korona dotyka niebieskiego sklepienia, łamiąc języki wszystkim świętym.

Ze słonecznego krocza wylewa się wodospad, buzujący wrzątek z resztkami piór,
płynie po skórze ziemi,
wypalając włoski, pieprzyki, narośla, zmywając tatuaże
odsłaniając przypieczony, czarny szkielet,
pod którym dycha jeszcze nabrzmiałe jądro,
reanimując się końcówkami tęczy,
schładzając śliną z obciętych głów wyroczni,
ich kaci nie przeżyli,
winni, nakarmieni figami żyją wiecznie.

Kościsty koń skacze na przypieczonych kopytach
po resztkach spopielonych ciał,
ze stopionymi gumowymi maskami do oddychania, zamiast twarzy,
Brodaty, wychudzony jeździec balansuję na krawędzi równików
po wyrwanym paznokciu krąży ziarenko
tylko czy się przyjmie?
Słychać komendę, usunąć wszystko?
TAK NIE

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2011-12-13 11:41:51

Ten wiersz przeczytano 609 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie