Światy przychodzą, światy...

Bardzo wymownie, już sam tytuł mocno przemawia,
pozdrawiam :)

@ kuba-winietu: Zgadzam się w pełni z Twoją ostatnią
konstatacją. Starasz ocenić coś, czego nie rozumiesz -
jak więc masz dotrzeć do przesłania. Trudno,
podsumuję: noblesse oblige. Dziękuję za wdepnięcie...
;)

Czytam ten tekst , wiersza nie widzę tylko strzępy
prozy , nie mające nic wspólnego z wierszami . Może i
jest w tym coś z fantastyki ale brak jakich kolwiek
odwołań i do fantastyki . Może jestem w błędzie i nie
rozumiem takich skojarzeń . Pozdrawiam serdecznie .

@ Ignotus: Celowym czynnikiem lirycznym jest część I
czyli retrespektywa. Ta z natury rzeczy zawsze ujęta
jest w formie past simple. Akcja części II odgrywa się
w teraźniejszości, dlatego logicznie ujęta jest w
formę present simple.

Zastanawia mnie, gdzie docztano się (cytuję): „w sumie
strzały lecą w punkt”? Nie ma w tej pracy takiej
wypowiedzi!

Może warto czytać z niepodzielną (poprzez cokolwiek)
uwagą i dopiero po komentować... Dziękuję za wizytkę.

pierwsza część napina uwagę, początek drugiej części
ją gubi (zmiana czasu na teraźniejszy)
od słów "w sumie" strzały lecą w punkt

Dziękuję Sławku, li świat realny to nie jest zaledwie
niesprawiedliwość czy wynaturzenia, to wiele więcej i
o wiele więcej. Pozdrawiam serdecznie.

Szukamy tu podniety w słowach. Słuszna uwaga. Nie
możemy zapomnieć o świecie realnym i jego
wynaturzeniach, niesprawiedliwościach. Piszmy mądrze,
humanitarnie i niech się stanie nasze słowo.
Ślę moc serdeczności Osso. :)

No, to cieszę się, że tym tekstem wypaliło... :)

„A każde słowo może być pierwsze” albo ostatnie Oso,
dzisiaj mnie zachwyciłas

Fajnie, dziękuję Maćku... :)

x zatrzymałem się xx

Witaj, mariat. Tak jest już urządzony świat, że jeden
jest miejscem, drugi jest dążeniem, jeden malarzem,
drugi karmazynem, następny imieniem. W tym nikt
dokładnie nie wie, jaka krew żyłami płynie, a patrząc
na cierpienie, kto pomyśli o tym, czy stracona strzała
dążyła, by kochać, przez ślepe przestrzenie, czy
nienawidzić ginącego ciała? Życie czasami tak właśnie
działa!

Dziękuję za zaglądnięcie w moje wersy, za lekturę i
ślad pozostawiony i pozdrawiam serdecznie.

Podobnie jak Janusz Krzysztof - "Strzała zakręca
łuk..."
tu poległam
a przedtem zahaczyłam jak sądziłam o nienadchodzącą a
czekającą przez kogoś śmierć.

Dziękuję serdecznie Dziadku Norbercie
za spontanicznie zrymowane komentarz.
Czas mija i jak żmija
wije się po naszych wersach.
Jak za oknami kolejna jesień,
spaceruje leniwie w kobiercach.
Chojnie rozrzuca barw palety,
a my nie w czynach, lecz w słowach
szukamy podniety!
Pozdrawiam. ☀️

Światy przychodzą, światy odchodzą,
po drodze piękne wiersze wciąż płodzą,
dzisiejszy, właśnie Twój przeczytałem
z przyjemnością głos nań oddałem.

Pozdrawiam. Miłego wieczoru :)