Świątynia przeznaczenia

Dla tego, przez którego cierpię, Dla tego, który częściej mnie rani niż jest powodem szczęścia...

niesiona
przez zakryte twarze
szarej społeczności bezimiennych
do świątyni przeznaczenia
na ołtarz skazańców
miejsce zatracenia

zawiązano mi oczy
żałobną
jedwabną
chustą
spowito w idiotyczne modły
bym nie czuła strachu
ani zimna poszarzałego marmuru

dano tobie
ceremonialny sztylet

bezlitośnie
bez cienia współczucia
spojrzałeś
na wybrankę ludu
zacisnąłeś wargi
ręka lekko ci drżała

bez wachania
odważnie
z boleścią
przyjęłam pisany mi koniec
zamknęłam oczy

zatopiłeś sztylet
w moim ciele
nie myślałam wtedy o bólu
tylko niewinna łza
spłynęła po moim policzku
ostatni raz poczółam twój oddech
na moich ustach

krew spływała
po ołtarzu
po posadce
świątyni przeznaczenia
tłum wiwatował...

...mimo, że i tak nie przeczyta tego wiersza...

autor

Princess girl

Napisany: 2006-05-27 Dodano: 2006-05-28 11:17:02

Ten wiersz przeczytano 810 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie